Ślad trasy w pliku GPX
Biuro Informacji Turystycznej w Węgorzewie (0,0 km) • plaża miejska Mamry (2,6 km) • plaża miejska w Kalu (4,4 km) • cmentarz wojenny i punkt widokowy nad jeziorem Święcajty (7,0 km) • Wzgórze Konopki (8,2 km) • stadion miejski i Kanał Młyński (14,5 km) • Ekomarina (15,7 km) • Biuro Informacji Turystycznej w Węgorzewie (16,0 km)
Krótka pętla dla całej rodziny, na której jest wiele miejsc do odpoczynku i zwiedzania. Proponowana wycieczka zaczyna się nieopodal Muzeum Kultury Ludowej z Parkiem Etnograficznym. Dalej po drodze są m.in. zamek krzyżacki z XIV w., plaża i molo nad jeziorem Mamry, Kalska Kolumna (ciekawostka dla miłośników historii), punkt widokowy na wzgórzu nad jeziorem Święcajty z cmentarzem z czasów I wojny światowej oraz owiana legenda Góra Konopki z cmentarzem żołnierzy radzieckich. Nieopodal trasy, przy wjeździe do Węgorzewa, sezonowo działa też Muzeum Tradycji Kolejowej.
Wycieczkę rozpoczynamy przy Biurze Informacji Turystycznej w Węgorzewie, nieopodal Ekomariny i Muzeum Kultury Ludowej. Na początku jedziemy wzdłuż rzeki Węgorapy w kierunku zamku krzyżackiego. Tu trasa przecina rzekę, a następnie wzdłuż niej prowadzi do zadbanej plaży miejskiej Mamry (ul. Braci Ejsmontów 8). Dalej kierujemy się szutrową ulicą Kopernika do ulicy Zbożowej, a następnie ulicą Jasną do plaży miejskiej w graniczącej z Węgorzewem miejscowości Kal. Po drodze, po lewej stronie mijamy niewielki park i cmentarz z Kolumna Kalska, zabytkiem pochodzącym prawdopodobnie z 1573 r. Z plaży w Kalu wyjeżdżamy drogą szutrową w lewo, w stronę lasu. Będąc już w lesie, podążamy zgodnie z drogowskazami w kierunku cmentarza z czasów I wojny światowej. Jest to jedna z najładniej położonych nekropolii na Mazurach, rozciąga się stad przepiękny widok na jezioro Święcajty.
Jadąc dalej, docieramy do drogi krajowej nr 63. Przecinamy ja i po drugiej stronie szosy wjeżdżamy na ścieżkę rowerową, która doprowadza nas do Góry Konopki z cmentarzem żołnierzy radzieckich. Następnie jedziemy w prawo ulica Konopki do dawnego nasypu kolejowego. Tędy przebiega szlak Green Velo z bardzo dobrą, utwardzoną nawierzchnią. Przed Węgorapa można odpocząć, korzystając z Miejsca Obsługi Rowerzystów (ul. Armii Krajowej 12). Przy Kanale Młyńskim kierujemy się w lewo i wzdłuż Węgorapy wracamy do Ekomariny.
Trasa o bardzo dobrej nawierzchni. W Węgorzewie jest to głównie asfalt, a w terenie utwardzony szuter. Niektóre odcinki prowadzą wydzielonymi ścieżkami rowerowymi. Pod względem ukształtowania terenu trasa charakteryzuje się łagodnymi pagórkami, bez stromych zjazdów i podjazdów. W okolicy przeważają łąki oraz, na południu, tereny leśne. Węgorzewo nie ma stałego połączenia kolejowego. W sezonie letnim bywa uruchamiane połączenie turystyczne z Kętrzynem. Miasto leży przy drodze krajowej nr 63 w odległości 26 km na północ od Giżycka, gdzie znajduje się najbliższa czynna całorocznie stacja kolejowa.
Węgorzewo
Nazwa miasta nawiązuje oczywiście do węgorzy, z których od średniowiecza słynęła okolica. W XV w. Krzyżacy przy zamku, na Węgorapie, zbudowali węgornie, czyli pułapkę do połowu tych ryb. Była to duża, skrzyniowa konstrukcja z drewna, która przez wieki modernizowano. Funkcjonowała jeszcze po 1945 r. Razem z prawami miejskimi w 1571 r. Węgorzewo otrzymało herb. Jest on unikalny, ponieważ przedstawia przestrzenny obiekt murowany, który przypomina Kolumnę Kalska. To ceglany pomnik, który został wzniesiony przed 1573 r. Umieszczono na nim cztery charakterystyczne tablice z wierszem napisanym po polsku, niemiecku, litewsku i po łacinie. Opowiada on o tragicznej historii dwóch par kochanków z Kalu: Pawła, Benedykta, Gertrudy i Róży, którzy wbrew rodzicom oddali się zakazanej miłości. Istnieje przypuszczenie, że w momencie nadawania praw miejskich kolumna była tak słynna, ze właśnie z nią kojarzyło się miasto.
Najstarszym zabytkiem Węgorzewa jest zamek krzyżacki ul. Zamkowa 7, 11-600 Węgorzewo z XIV w. Pierwotna warownie zaczęto budować w 1398 r., miała ona kształt nieregularnego pięcioboku. Od 1525 r. była siedziba książęcego starosty, w 1656 r. została zniszczona przez Tatarów. Po odbudowie obiekt stał się barokową rezydencją. Później pełnił różne funkcje: sądu, lazaretu wojskowego i więzienia. W latach 1734 i 1736 przebywał w nim król Stanisław Leszczyński, zanim udał się na wygnanie do Francji. W 1835 r. zamek spłonął. Po odbudowie zatracił średniowieczny charakter. Kolejny pożar wybuchł w styczniu 1945 r., spowodowany przez Armię Czerwoną. Ocalały z niego historyczne mury. Zamek został odbudowany w latach 80. XX w. Obecnie znajduje się w rękach prywatnych. Warto odwiedzić węgorzewskie Muzeum Kultury Ludowej ul. Portowa 1, 11-600 Węgorzewo, tel. 87 427 52 78, www.muzeum-wegorzewo.pl . W jego zbiorach znajdują się przedmioty codziennego użytku, sprzęt gospodarczy, tkaniny i odzież, akcesoria obrzędowe oraz wyroby sztuki ludowej. Z muzeum sąsiaduje Park Etnograficzny nad rzeką Węgorapa, gdzie eksponowane są przykłady tradycyjnego budownictwa mazurskiego. W skansenie można też spotkać kozy unikalnej, mazurskiej rasy.
Zamek krzyżacki i Muzeum Kultury Ludowej znajdują się przy bulwarze Loir et Cher. Ma on ok.1,5 km długości i ciągnie się od Kanału Młyńskiego wzdłuż Węgorapy. Przy bulwarze mieszczą się także punkt informacji turystycznej i Ekomarina z przystanią Żeglugi Mazurskiej. W Węgorzewie są też miejsca pamięci związane z I i II wojna światową. Cmentarz wojenny Jägerhöhe z 1917 r. jest położony na wzgórzu, dawniej nazywanym Saksonskim, 18 m nad poziomem jeziora Święcajty. Rozciąga się stąd wspaniały widok na okolice. Nekropolia ma kształt podkowy otoczonej murem z głazów. Półkola z kamieni to tzw. kręgi bohaterów. W środku założenia uwagę zwraca drewniany krzyż o wysokości 15 m. Dookoła cmentarza zasadzono sosny, jedna z nich rozdziela się na pięć pni. Cmentarz żołnierzy Armii Czerwonej poległych w styczniu 1945 r. znajduje się na Górze Konopki. Poświęcony ich pamięci pomnik, odsłonięty w 1968 r., ma prawie 7 m wysokości. Cmentarz został założony, gdy rozpoczęto przenoszenie okolicznych grobów w jedno miejsce. Góra Konopki (zwana też Diabla Góra) to ciekawe miejsce, wspominane w kilku mazurskich legendach.
W sezonie letnim w budynku dworca kolejowego czynne jest Muzeum Tradycji Kolejowej ul. Jaracza 4, 11-600 Węgorzewo, tel. 87 427 16 07, 87 427 14 00, 662 488 696, www.facebook.com/MuzeumTradycijKolejowej. Prezentowane są w nim eksponaty związane z kolejnictwem Prus Wschodnich, takie jak rozkłady jazdy, urządzenia, narzędzia czy mapy. Latem można też odpocząć na strzeżonej plaży miejskiej ul. Braci Ejsmontów 8, 11-600 Węgorzewo, tel. 87 428 52 34 , która jest jedną z najładniejszych na Mazurach. Przyciąga odwiedzających nie tylko ze względu na lokalizacje nad drugim co do wielkości jeziorem w Polsce oraz rzeka Węgorapa, ale też dzięki bardzo dobrej infrastrukturze. Na plaży znajdują się boiska do siatkówki plażowej, przebieralnie, toalety i mała gastronomia. Bliskość obszarów chronionych sprawia, ze można tu spotkać m.in. czaple siwe, perkozy czy żurawie. Zima na jeziorze Święcajty wielokrotnie organizowano zawody bojerowe. Węgorzewo słynęło z nich do 1945 r. Rywalizowano tutaj o tytuł mistrza Niemiec, ścigali się tu sportowcy m.in. ze Szwecji, Estonii, Łotwy, Polski, a w 1936 r. odbyły się nawet mistrzostwa Starego Kontynentu. Dziś Węgorzewo bywa nazywane bojerowa stolica Europy.
Piotr i Mieczysław Ejsmontowie
Bracia urodzili się w 1940 r. na Białorusi, skąd w 1945 r. wraz z rodzicami przybyli do Węgorzewa. Żeglarstwo stało się ich pasja życiową już od szkoły podstawowej. Cały czas marzyli o dalekomorskich rejsach, ale uniemożliwiała to sytuacja polityczna lat 50. W 1959 r. Piotr i Mieczysław wypożyczyli żaglówkę „Powiew”, którą udali się w rejs, rzekomo do Świnoujścia. Tam jednak udało im się wypłynąć na szeroki Bałtyk. Następnego dnia zawinęli na Bornholm, gdzie wzbudzili sensacje, także tym, że nie poprosili o azyl, a tylko o prowiant na dalsza żeglugę. Bracia Ejsmontowie zostali przekazani polskiej ambasadzie i aresztowani. Polski sąd umorzył jednak postępowanie. Następnie, pełniąc służbę na różnych jednostkach Marynarki Wojennej, spróbowali ucieczki na Zachód. W 1965 r. ich statki w tym samym czasie znalazły się w Kopenhadze. Bracia opuścili je i poprosili duńskie władze o azyl polityczny, który otrzymali. Pracując w Danii, uzbierali w 1967 r. pieniądze na jacht „John”, którym próbowali przepłynąć Atlantyk. Niestety to im się nie udało. Druga próba, podjęta nowym jachtem „John II” w 1968 r., zakończyła się sukcesem. Bracia dotarli do Florydy. Po przybyciu do Stanów Piotr i Mieczysław Ejsmontowie powrócili do swoich marzeń o rejsie dookoła świata. Rozpoczęli go w 1969 r. Po wielu perypetiach, przymusowych naprawach jachtu i zmianach trasy, ostatnią wiadomość wysłali z okolic Ameryki Południowej. W 1970 r. oficjalnie ogłoszono, że jacht zatonął wraz z całą załogą.
Król Stanisław Leszczyński w Węgorzewie
W 1736 r. na węgorzewskim zamku gościł król Stanisław Leszczyński – uciekał on z kraju przed wojskami rosyjskimi, które wyniosły na tron polski Augusta III Sasa. Z Węgorzewa Stanisław Leszczyński udał się do Francji.
Informacja Turystyczna
Biuro Informacji Turystycznej w Węgorzewie, bulwar Loir et Cher 4, 11-600 Węgorzewo, tel. 514 004 352, info@it.wegorzewo.pl, www.it.wegorzewo.pl
