Ślad trasy w pliku GPX
Trasa urozmaicona wieloma atrakcjami. W Giżycku prowadzi wzdłuż Kanału Łuczańskiego. Głównym zabytkiem miasta jest twierdza Boyen, która była ostatnim z wybudowanych, najnowocześniejszym pruskim fortem. Wspaniałymi miejscami do odpoczynku na trasie są plaża w Giżycku oraz port w Wilkasach, nieopodal którego znajduje się Papugarnia Mazury – można w niej pospacerować wśród latających papug.
Trasa rozpoczyna się obok Centrum Promocji i Informacji Turystycznej w Giżycku, przy ulicy Zajączka 2. Stąd kierujemy się w stronę pobliskiego hotelu Wodnik, a następnie skręcamy w lewo, w ulicę 3 Maja, i docieramy do Kanału Łuczańskiego, wzdłuż którego prowadzi ścieżka pieszo-rowerowa. Skręcamy w prawo. Po prawej stronie trasy ciągną się ogródki działkowe im. Wojciecha Kętrzyńskiego. Docieramy do mostu nad kanałem – można tu skorzystać ze schodów albo skręcić w prawo i po kilkudziesięciu metrach wjechać w aleję Wojska Polskiego. Kierując się w lewo, wjeżdżamy na most i jedziemy w kierunku koszar 15 Giżyckiej Brygady Zmechanizowanej, które zobaczymy po lewej stronie. Na rondzie kontynuujemy jazdę prosto, trzymając się alei Wojska Polskiego. Po prawej stronie znajdują się mieszkania komunalne z lat 30. XX w., po lewej mijamy najpierw siedzibę Żeglugi Mazurskiej, a później współczesny kościół pw. Ducha Świętego Pocieszyciela. Skręcamy w prawo, w kierunku twierdzy Boyen, wokół której realizowany jest projekt budowy ścieżek rowerowych (stan na listopad 2020). Przed jeziorem Popówka Mała mijamy po prawej stronie cmentarz wojenny z I wojny światowej. Nieopodal na jeziorze utworzono Wake Park, a dalej park linowy. Przed nami ciągnie się wał zewnętrzny twierdzy. Droga prowadzi dalej w prawo, pomiędzy wałem a murem Carnota, z dobrze widocznymi narożnikami bastionu, do Bramy Kętrzyńskiej.
Następnie kierujemy się drogą asfaltową w prawo, do drogi krajowej nr 59. Wzdłuż niej wytyczono ścieżkę Mazurskiej Pętli Rowerowej. Po 160 m wjeżdżamy do lasu, w drogę szutrową, która miejscami ma gorszą nawierzchnię. Na tym odcinku napotykamy też fragmenty wybetonowane. Docieramy do brukowanej drogi wiodącej wzdłuż Kanału Niegocińskiego. Znajdujemy się teraz na tzw. Wyspie Giżyckiej, położonej pomiędzy dwoma kanałami. Przejeżdżamy drogą pieszo-rowerową przez kanał w kierunku Wilkas. Na rondzie skręcamy w lewo, w stronę portu Wilkasy. Tutaj można zatrzymać się na odpoczynek na plaży i skorzystać z oferty punktów gastronomicznych. Opuszczając port w Wilkasach, skręcamy w lewo drogą rowerową i mijamy po lewej stronie Papugarnię Mazury. Po dotarciu do portu Tabat kierujemy się w lewo, do drogi krajowej nr 59. Tu skręcamy w prawo, na ścieżkę rowerową do Giżycka. Po przejechaniu przez Kanał Niegociński kierujemy się ponownie w prawo, w stronę Wzgórza św. Brunona. Następnie po lewej stronie mijamy koszary, za którymi droga rowerowa skręca w lewo, do parku Rogera Goemaere’a. My natomiast kierujemy się w prawo, w stronę zamku krzyżackiego, którego dom główny jest obecnie częścią hotelu, i mostu obrotowego.
Ostatni odcinek trasy prowadzi na drugą stronę Kanału Łuczańskiego, do ulicy Olsztyńskiej, ale nie wprost, tylko kładką pieszo-rowerową, która została estetycznie wkomponowana w krajobraz. W nocy jest ładnie oświetlona różnokolorowymi lampkami ledowymi. Kładka została wyróżniona jako „Top Inwestycja Komunalna 2020”.
Trasa rekreacyjna z bardzo dobrą nawierzchnią. Nie poleca się przejazdu rowerami szosowymi leśnego odcinka, ale można go ominąć, jadąc ścieżką Mazurskiej Pętli Rowerowej do Kanału Niegocińskiego.
Przez Giżycko przejeżdżają pociągi regionalne kursujące na trasie Olsztyn – Ełk. Jest też kilka połączeń dalekobieżnych.
Krzyż stoi na wzgórzu, z którego rozciąga się panorama jeziora Niegocin. Został postawiony w 1909 r. dla upamiętnienia misjonarza Brunona z Kwerfurtu, który w 1009 r. poniósł męczeńską śmierć. Miejsce, w którym zginął, nie jest historycznie potwierdzone, ale miasto Kwerfurt jest obecnie miastem partnerskim Giżycka. Wzdłuż drogi prowadzącej na wzgórze stoją kamienne stacje drogi krzyżowej.
Francuski polityk, który w czasie wojny działał w ruchu oporu. W latach 90. ubiegłego stulecia był przewodniczącym rady generalnej francuskiego departamentu Loir-et-Cher i wielkim rzecznikiem partnerstwa tego departamentu z Giżyckiem i Mazurami. Zmarł w 2000 r. W latach 90. często bywał w Giżycku. Jego imieniem nazwano tutejszy park.
Kanał łączący jeziora Niegocin i Kisajno został przekopany w latach 1765–1772. Był jednym z pierwszych kanałów na Mazurach. Ma 2130 m długości, a jego głębokość sięga 1,9 m.
Twierdza Boyen ul. Turystyczna 1, 11-500 Giżycko, www.twierdza.gizycko.pl leży na zachód od Giżycka, na wąskim przesmyku pomiędzy dużymi jeziorami Niegocin i Kisajno. Potocznie jest nazywana twierdzą, mimo że w rzeczywistości to fort artyleryjski z miejscem na ok. 80 dział. Nazwa została jej nadana, by uczcić inicjatora jej budowy generała Hermanna von Boyena. Trzy z sześciu bastionów nazwano od jego imion – Leopold, Ludwig, Hermann, a trzy pozostałe zostały nazwane od słów jego rodowego zawołania – Recht (Prawo), Schwert (Miecz), Licht (Światło). Twierdza stanowi dobry przykład pruskiej szkoły fortyfikacyjnej. Była głównym ogniwem w łańcuchu umocnień zamykających od wschodu wstęp na teren państwa pruskiego. Została zbudowana w latach 1844–1856 na obszarze liczącym ok. 100 ha, a jej wały osiągały prawie 30 m wysokości. Przez wał zewnętrzny, czyli tzw. przeciwwale, przechodziło się murowaną zewnętrzną poterną (podziemnym przejściem), która była zakrzywiona. Takie rozwiązanie miało uniemożliwić przeciwnikowi ostrzał głównego wejścia. Przed poterną znajduje się okienko wysuniętej wartowni, widać stąd Bramę Giżycką. Jest to główne i reprezentacyjne wejście od strony miasta. Po lewej i prawej stronie ciągnie się sucha fosa. Na koronie przeciwwału znajduje się przedpiersie, które stanowiło osłonę dla żołnierzy na tzw. ławie strzeleckiej. Po lewej stronie widać otaczający
całą twierdzę ceglany mur Carnota z otworami strzelniczymi, o długości ok. 2,3 km, a po prawej – kaponierę (wysunięty przed mury obiekt, służący do aktywnej obrony, z którego można było prowadzić ogień z broni maszynowej nie tylko w kierunku wejścia, ale też suchej fosy, w przypadku gdyby wał został sforsowany przez przeciwnika). W sierpniu 1914 r. Rosjanie bezskutecznie próbowali okrążyć i zdobyć twierdzę. Podczas II wojny światowej nie pełniła już funkcji obronnych, ale nadal miała znaczenie militarne. Mieściła się w niej placówka wywiadu, przetrzymywano tu jeńców rosyjskich, od których pozyskiwano informacje. W twierdzy przechowywano także zrabowane dzieła sztuki. Niektórzy uważają, że mogła tutaj trafić legendarna Bursztynowa Komnata. Obecnie w koszarowcu działa galeria, w której prezentowane są m.in. duża makieta twierdzy Boyen, sala żołnierska oraz umundurowanie żołnierzy rosyjskich i pruskich z okresu I wojny światowej, wystawa poświęcona historii Giżycka, sala regionalna, wystawa rękodzieła (gobeliny) i sala NSZZ Solidarność w Giżycku. W pomieszczeniach laboratorium prochowego mieści się ekspozycja broni. Zobaczyć tu można m.in. broń palną czarnoprochową, broń i amunicję myśliwską, a także destrukty XX-wiecznej broni palnej – karabiny Mosin i Mauser, pistolet maszynowy PPSz, bagnety i części wyposażenia wojskowego z epoki oraz dioramy. W stajni z wozownią prezentowana jest stała ekspozycja związana przede wszystkim z przeznaczeniem i funkcją tego obiektu, a w warsztacie zbrojmistrza – wystawa dotycząca historycznej funkcji obiektu, przedstawiająca wyposażenie kuźni. Obecnie prowadzona jest rewitalizacja muru Carnota (stan na listopad 2020).
Wzniesiony ok. połowy XIV w. zamek jest jednym z najcenniejszych zabytków Giżycka. W XVI w. przebudowano go w stylu renesansowym na dwór myśliwski, a w połowie XIX w. częściowo przekształcono na potrzeby oficerów twierdzy Boyen. W 1945 r. został opuszczony. Po remoncie przeprowadzonym w latach 60. XX w. utworzono w nim hotel. W 2011 r. zachowaną część zamku odrestaurowano i dobudowano do niej nowe obiekty. Pierwotny dom główny zamku stanowi obecnie środkową część rozbudowanego hotelu St. Bruno.
Most został zbudowany w 1898 r. Miał stanowić połączenie Giżycka z twierdzą Boyen. Jego przęsło obraca się w bok, a nie podnosi, jak w przypadku mostów zwodzonych. Most jest obracany ręcznie przez jednego człowieka, a cała operacja otwierania zajmuje ok. 5 minut. W latach 90. XX w. zastosowano napęd elektryczny, który jednak się nie sprawdził, ponieważ most ze zbyt dużą siłą uderzał o ścianę kanału.
ul. Olsztyńska 19c, 11-500 Wilkasy, tel. 883 391 017, https://papugarniamazury.business.site
